Troosten in plaats van treuren, dat lijkt de kern van Brahms’ Ein deutsches Requiem. Dat hij eigenlijk liever ‘een menselijk requiem’ had genoemd, achteraf. Want Brahms spreekt de gewone man en vrouw aan. Die geliefden verloren heeft en weet dat ook het eigen leven eindig is. Deze eindigheid is bij Brahms niet eng. Hij schetst het hiernamaals als een plek van geborgenheid. Letterlijk, in de keus die hij maakt uit bijbelteksten. En figuurlijk: de hemel is bij Brahms het middelste van zeven delen. Een gloedvol koor voert ons erheen.